TuneList - Make your site Live

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Σιρόπι για την ομάδα

15-16 χρονών ήμουν. Ο πατέρας μου είχε αρχίσει να αγχώνεται. Από όλες τις εφημερίδες στο περίπτερο αγόραζα τον "Παοκτσή". Μόνο αυτό διάβαζα. Μπουφάν φλάι, αρβύλες (ως μεταλάς), κονκάρδες του ΠΑΟΚ μαζί με κονκάρδες από μέταλ συγκροτήματα στο μανίκι. Μη φανταστείς καρντάσι μου ότι πήγα σε πολλούς αγώνες. Δεν πρόλαβα. 4-5 να πήγα. Πήγαινα στην 4Α. Από τη στιγμή που ήθελα φανατιλίκια εκεί έπρεπε να πάω. Εκεί γινόταν χαμός. Θα σου πω όμως πώς σταμάτησα να πηγαίνω. Παίζαμε με την ΑΕΚ. Στη θύρα μας πήγαινε από χέρι σε χέρι ένα μεγάλο μπουκάλι. Τσίπουρο ή ούζο ήταν. Κάποια στιγμή μου το πάσαρε ο διπλανός μου. Εγώ τότε δεν έπινα ούτε μπίρα. Αλλά ήπια δυο γουλιές. Αφού ήμουν ένας από αυτούς, δεν μπορούσα να πω όχι. Δε θυμάμαι πόσο έληξε ο αγώνας. Δε θυμάμαι πώς γύρισα σπίτι μου. Θυμάμαι μόνο ότι έβλεπα κάποια στιγμή το γήπεδο να κυματίζει. Ολόκληρο το γήπεδο καρντάσι μου, με το γρασίδι. Θυμάμαι ότι όταν έφτασα σπίτι κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και κλείστηκα στο δωμάτιο και έπεσα στο κρεβάτι. Θυμάμαι ότι το βράδυ δεν κοιμήθηκα, γιατί έβλεπα νάνους να προσπαθούν να ανεβούν στο κρεβάτι μου. Γελάς καρντάσι, ε; Εγώ κόντεψα να τρελαθώ τότε. Μετά από πολλά χρόνια που είπα σε γνωστούς την ιστορία, μου είπαν διάφορες εκδοχές για το τι μπορεί να είχαν βάλει στο μπουκάλι. Σήμερα μετά από κοντά 17-18 χρόνια από τότε έμαθα ότι αυτό το λένε "σιρόπι" οι γηπεδικοί.  Εμένα μου έκανε καλό το περιστατικό. Το σιρόπι όμως του φανατισμού δεν έχει σταματήσει. Καλά κρατεί. Και όσο υπάρχει χούντα θα γίνεται όλο και πιο γλυκό.