TuneList - Make your site Live

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Λεκιασμένο σεντόνι

Ήταν το 1998. Πρέπει να ήμουν Β' Λυκείου. Είχα φροντιστήριο στην πόλη αλλά έμενα στο χωριό, οπότε είχα ξεκινήσει το δρόμο του γυρισμού, να πάω δηλαδή προς τα ΚΤΕΛ στο Βαρδάρι. Απορροφημένος στις σκέψεις, σκέψεις ενός εφήβου με ο,τι μπορεί αυτό να περιλαμβάνει, δεν παρατήρησα το πλήθος που είχε μαζευτεί στο πεζοδρόμιο. Έπρεπε να φτάσω αρκετά κοντά για να καταλάβω ότι κάτι συμβαίνει. Αρκετός κόσμος και μπάτσοι παντού. Και κορδέλες. Δε μας άφηναν να δούμε τι γίνεται. Μπροστά μου καθόταν ένας δίμετρος μπάτσος που ένωνε τις πλάτες του με τους υπόλοιπους, ώστε να μην μπορεί κανείς να δει, αλλά και να φοβάται να πλησιάσει. Με την αφέλεια της ηλικίας τον ρώτησα τι έγινε περιμένοντας  μια ειλικρινή απάντηση. "Τι να σου λέω τώρα" μου αποκρίθηκε. Γύρισα να φύγω. Είχαν κλείσει έτσι το πεζοδρόμιο που έπρεπε να βγω στο δρόμο. Κι όμως στρίβοντας για τελευταία φορά το κεφάλι κατάφερα να διακρίνω κάτι. Ένα σεντόνι. Ένα λευκό σεντόνι.

Στο σπίτι είχα ξεχάσει κιόλας τι συνάντησα. Ασχολήθηκα με το διάβασμα (και καλά), άκουσα μουσική, ετοιμάστηκα για ύπνο. Μέχρι που άκουσα τον πατέρα μου να σχολιάζει τις ειδήσεις. "Το φάγαν το παιδάκι" είπε και κατέβηκα να δω για τι πράγμα μιλάει. Νομίζω ότι τότε είχα ένα από τα πρώτα σοκ στη ζωή μου. Τότε που κατάλαβα ότι κάτω από το σεντόνι ήταν το πτώμα ενός συνομηλίκου μου, ενός σέρβου μαθητή. Πυροβολημένο από το όπλο αστυνομικού. Δεν καταλάβαινα το γιατί. Όχι ότι τώρα καταλαβαίνω. Θυμάμαι το πόσο άλλαξε μέσα μου η απάντηση του μπάτσου στο τι έγινε. Σκέφτηκα ότι απέφευγε τη σωστή απάντηση: "Πυροβολήσαμε ένα παιδί σαν εσένα. Έτσι." Το βράδυ εκείνο το πέρασα αναστατωμένος. Είχα ερωτήσεις και δεν έβρισκα απαντήσεις. Πέρασε βέβαια το ίδιο γρήγορα όπως και όλα σε εκείνη την ηλικία.

Προχτές όμως το ονειρεύτηκα. Ναι, το όλο σκηνικό. Είδα ξανά τον κόσμο, τους μπάτσους, το σεντόνι. Και καθώς έκανα να φύγω από κει άρχισε να με κυνηγάει. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς. Αν ήταν οι μπάτσοι που με κυνηγούσαν, το σεντόνι ή ο νεκρός. Ξέρω μόνο ότι θέλω να το πω. 
Το όνομά του ήταν Marko Bulatovic. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν στην ηλικία μου.


Πληροφορίες για το συμβάν: http://www.crimestories.gr/index.php/crime-database/item/download/39_54f356c8e7a8efa98ca48fdb128a49e6